Μάριαν Γιαννοπούλου | Marian Giannopoulou • Bία και ιερό | Violence and the sacred
Βίντεο και ηχητική σύνθεση | Video and sound composition, 00:03:43, 2020
«Σε όλα τα φαινόμενα της πρωτόγονης θρησκείας, από την μία άκρη του πλανήτη έως την άλλη, συναντάμε αυτήν την αλλόκοτη δυαδικότητα της θυσιαστικής συμπεριφοράς· η τελετουργία παρουσιάζεται πάντα με την μορφή ενός πολύ ένοχου και πολύ αναγκαίου φόνου, μιας παραβίασης που είναι τόσο πιο επιθυμητή τελικά όσο είναι ανόσια »1. Μέσα από τελετουργικές πράξεις θυσίας και κάθαρσης θίγεται η σχέση εξιλαστήριου θύματος και θύτη, όπου η μορφή του ανθρώπου είναι αυτή που καταδιώκεται από κάθε μεριά, στον βαθμό που ο θεατής ταυτίζεται άλλοτε με το υποκείμενο και άλλοτε με το ΄΄αντικείμενο΄΄ της θυσιαστικής πράξης. Πλάνα αργά, εστιασμένα στα χέρια και στην επιτέλεση της κάθε διαδικασίας, μας μεταφέρουν από έναν χώρο γνώριμο και οικείο σε έναν χωροχρόνο ανοίκειο, αυτόν της θυσίας. Μέσα από την επαναληπτικότητα μιας βίαιης, θυσιαστικής πρακτικής, αναδύεται ο χαρακτήρας μια άλλης, αέναης, ΄΄τραγικής΄΄ πραγματικότητας.
1.”Η βία και το ιερό, το εξιλαστήριο θύμα”, Rene Girard, Πλεθρον, Αθήνα, 2017
«This weird duality of sacrifice exists in all the early religions across the globe. The ritual always appears in the form of a very blameable but necessary killing. This violation is desirable as much as unholy»1. Ritual activities of sacrifice and catharsis touch on the relation between the scapegoat and the offender. Human condition is exposed to both ends of this tug of war. In other words, the viewer identifies with either the subject (offender) or the object (victim) of this process. The film scenes are slow, focused on the hands and the specific procedure. The audience is transferred from a familiar setting to the uncanny space-time of the sacrifice. The repeated violent sacrificial action unravels another reality, infinite but «dramatic» at the same time.
“Violence and the sacred”, Rene Girard , London, 2005